Vetkoek bak

Op een of ander kookprogram het hulle gister gewys hoe om vetkoek te bak. Hoe wens ek nie nou dat ons nooit die televisie aangeskakel het nie. Toe moes ek mos terug gedink aan ons kuiertjie by Kaneel se ma en hoe ongelooflik lekker haar vetkoek was.

Daarom het ek toe besluit om vir middagete vetkoek te maak. Ongelukkig is dit nou nie een van die disse wat baie in my ma se huis gemaak is nie. Dus het ek nie 'n resep nie en ook nie 'n benul hoe om 'n vetkoek te bak nie. Kaneel het toe 'n pakkie, met die naam vetkoekmix, by die naaste winkel gaan koop.

Ons het amper eers die deeg te slap wou aanmaak en met 'n lepel in die olie wou inskep - amper soos dumlings. Na ek ongeveer die helfde an die meel toe bygegooi het, het dit meer na deeg gelyk wat uitgerol kan word.

Halfuur laat staan om te reis, soos die pakkie sê. En toe begin ons bak.

Die eerste klomp het bitter klein, baksteen hard aan die buitekant en baie plat uigtekom. Hoe meer ek natuurlik vir Kaneel gesê het dat sy ma s'n nie so gelyk het nie - hoe meer het ek besef dat dit nie eintlik is wat 'n meisie vir haar verloofde of enige vrou vir haar man moet sê nie.

Kaneel het genoem dat die vetkoekiekies effens klein vir hom lyk en so het ons ons gesnyde deegblokkies bymekaar gevoeg. Die volgende batch wat uitgekom het, het gelyk soos een of ander Chineese snaakse vorm koekies. Met die eetslag het hierdie soos brood geproe.

Ek kan net dankbaar wees vir so goeie verloofde wat nooit wou kyk of die vetkoekies nie dalk 'n venster sal breek nie. Hy het net bly aanmoedig dat vetkoek bak 'n aanvoeling kort en dat ek dit nog sal ontwikkel. Gmp!